تأثیرهشت هفته تمرین مقاومتی بر استرس اکسایشی رت‌های ویستار دیابتی

زمینه و هدف: رادیکال‌های آزاد نقش مهمی در توسعه دیابت و عوارض ناشی از آن دارند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر میزان استرس اکسایشی در قلب رت‌های دیابتی بود. مواد و روش‌ها: طی یک مطالعه تجربی تعداد 24 سر رت ویستار به دو گروه تمرین مقاومتی (12=n) و کنترل (12=n) تقسیم شدند. دیابت از طریق تزریق تک دوز استرپتوتوزوسین (50 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن، درون صفاقی) حل شده در بافر فسفات با PH 5/4، به رت‌ها القاء شد. پروتکل تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته (هفته‌ای سه جلسه) به طول انجامید و شامل یک ست 10 تایی از تمرینات مقاومتی تکرار بالا رفتن از نردبان همراه با وزنه متصل به قاعده دم (بر اساس حداکثر ظرفیت هر رت در حمل وزنه) بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، رت‌ها بیهوش شدند و خون‌گیری از قلب انجام شد، سپس قلب خارج شده و بطن چپ آن برای سنجش شاخص های استرس اکسایشی جدا گردید. در انتها به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و بررسی تفاوت بین گروهی از آزمون آماری تی مستقل در سطح معنی‌داری 05/0>α با کمک نرم افزار SPSS16 استفاده شد. یافته ها: گروه تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری در MDA وPC قلب داشتند، به ترتیب (02/0=p، 03/0=p). میزان گلوتاتیون تام قلب در گروه تمرین مقاومتی به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (001/0>p). همچنین، تمرین مقاومتی موجب کاهش معنی دار قند خون شده بود (001/0=p) اما گروه ها در میزان انسولین خون تفاوت معناداری نداشتند (931/0=p). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرین مقاومتی می تواند موجب کاهش قند خون و استرس اکسایشی و نیز افزایش میزان گلوتاتیون تام قلب شود. کاهش مشاهده شده در استرس اکسایشی و افزایش مشاهده شده در میزان گلوتاتیون به دلیل نقش حفاظت سلولی و آنتی اکسیدانی گلوتاتیون پیشنهاد کننده این است که، تغییرات ناشی از تمرین مقاومتی ممکن است در پیشگیری از توسعه عوارض قلبی- عروقی ناشی از دیابت مفید باشد.